Хоць зь любой гарой
туман жані!
Мутная,
бяжыць рака Калдобня.
Прашчурам пастой у цішыні
I адчуй –
сьвет сустракае добра.
Хай шумяць высока трысьнягі.
Ліўні йшлі –
спаўзае бераг стромкі.
Ліўні шчодрыя,
нібы багі
(Хмарам незнаёма слова
«стронцый»)
Ластаўка ля самае вады.
Б'ецца рыба
сьлізкая, цяжкая
(Тол глухі,
з капрону невады –
Гэта ўсё яшчэ яе чакае).
Студзіць ногі ранішняя твань.
Расхінай трысьнёг заспаны,
млявы, –
I сустрэнеш сонца шчодры твар
(Потым і на ім заўважаць плямы).
Лесуном далёкім
ходзіць грэх.
А зямля зялёна-маладая.
(Шар зямны,
як грэцкі той арэх,
Скальпаваць ніхто шчэ не жадае.)
Вырай скінуў мокрае пяро.
Як Адам,
чакаю, перазяблы,
Ну калі Ўсявышні мне рабро
Выламіць?
Калі ж дасьпее яблык?..
|
|
